Podsumowanie ofert Liczba ofert: 3. |
 | Postęp i regres | ZAKŁADKA DO KSIĄŻEK GRATIS DO KAŻDEGO ZAMÓWIENIA | Osiński Joachim, Dobrzycka Marta | SGH – Szkoła Główna Handlowa w Warszawie |
| nieprzeczytane.pl | od 33.26PLN | ||
 Postęp i regres | ZAKŁADKA DO KSIĄŻEK GRATIS DO KAŻDEGO ZAMÓWIENIA za 33.26 zł Cena: 33.26 zł Najczęściej rozwój społeczny definiuje się jako ukierunkowany celowościowo proces społeczny, w ramach którego następuje istotny wzrost pożądanych dla danego społeczeństwa lub społeczności zmiennych. Ów teleologiczny charakter wspomnianego procesu może jednak być modyfikowany przez pojawiające się nieprzewidywane zmienne. Stąd rozwój społeczny jest zawsze rezultatem planowych i uporządkowanych działań z jednej strony oraz działań nieplanowanych i trudnych do przewidzenia z drugiej. Kategoria rozwoju często jest dookreślana w różny sposób, co prowadzi do jej przedmiotowego zawężenia. Dookreślenie może wiązać się z dziedziną, której ów proces społeczny dotyczy: rozwój społeczny, rozwój gospodarczy, rozwój kulturalny, rozwój technologiczny itp. Może również obejmować zakres terytorialny: rozwój lokalny, regionalny, przestrzenny, rozwój kraju itp. Może wreszcie mieć charakter osobowy (osobniczy) związany z poszczególnymi fazami życia człowieka, np. rozwój dziecka i jego badanie w ramach psychologii rozwojowej. Ukierunkowany ciąg zmian korzystnych dla danej zbiorowości P. Sztompka określa mianem postępu społecznego, a symetrycznie - ukierunkowany ciąg zmian niekorzystnych dla danej zbiorowości traktuje jako regres społeczny.W historii nauk społecznych pojawiały się różne teorie rozwoju społecznego, wśród których szczególną rolę odgrywały teorie dotyczące ewolucji społeczeństwa jako pewnej całości w skali globalnej. Jedną z najważniejszych i pozostających do dzisiaj w centrum uwagi badaczy była teoria ewolucjonizmu, określana również mianem ewolucjonizmu kulturowego czy kulturowo-społecznego. Można uznać, że w XIX wieku była to teoria, która zdominowała nauki społeczne, zaś w XX wieku mimo pojawienia się innych teorii, nadal znajduje ona wielu zwolenników wśród badaczy w naukach społecznych i humanistycznych. Do twórców klasycznego ewolucjonizmu zaliczani są m.in.: Auguste Comte, Emile Durkheim, Herbert Spencer, Lewis Henry Morgan, Edward Burnett Tylor, Ferdinand Toennies. Tezy klasycznego ewolucjonizmu były często wykorzystywane ideologicznie jako uzasadnienia i usprawiedliwienia dla ekspansji kolonialnej XIX-wiecznych mocarstw. Spowodowało to narastającą krytykę teoretyczną i ideologiczną ewolucjonizmu oraz jego deprecjację badawczą.W XX wieku w ramach teorii ewolucjonizmu zaczęły się emancypować poszczególne nowe nurty - mniej lub bardziej krytycznie nastawione do klasycznego ewolucjonizmu. Przykładowo są to neoewolucjonizm (reprezentowany przez takich badaczy, jak: Leslie White, Gerhard Lenski, Talcott Parsons czy Marshall Sahlins), teorie modernizacji (Walt Rostow, David McClelland), teorie społeczeństwa postindustrialnego (Daniel Bell, Alvin Toffler, John K. Galbraith) czy socjobiologia (której twórcą i najbardziej reprezentatywnym przedstawicielem jest Edward Osborne Wilson). Ewolucjonizm w sensie metodologicznym uległ dyspersji na co najmniej trzy zasadnicze nurty: ewolucjonizm unilinearny (klasyczny), ewolucjonizm uniwersalny i ewolucjonizm multilinearny. Charakterystyka tych nurtów przekracza skromne ramy niniejszego tekstu, choć należy podkreślić, że żaden z nich nie ma jedynie historycznego charakteru, każdy jest badawczo żywy i twórczy.W opozycji badawczej i teoretycznej oraz ideologicznej wobec ewolucjonizmu i jego zróżnicowanych nurtów badawczych i metodologicznych pozostaje dyfuzjonizm, rozwijający się zwłaszcza na gruncie antropologii kulturowej w XIX i XX wieku. Szczególnie cenne jest kładzenie nacisku w ramach tej teorii na poznawanie konkretnych procesów i zdarzeń, na ich empiryczne badanie w realnych warunkach geograficznych, społecznych czy gospodarczych, a odłożenie na dalszy plan prób wykrywania i formułowania pewnych praw ogólnych rządzących rozwojem i ich absolutyzowania. Zasadniczą dla dyfuzjonistów była koncepcja kręgów kulturowych, pomiędzy którymi zachodziły procesy zapożyczania niektórych elementów kulturowych poprzez ich dyfuzję. Zwolennicy tej teorii skupieni byli w dwóch ośrodkach naukowych, Berlinie i Wiedniu, stąd mowa często o szkole dyfuzjonizmu niemiecko-austriackiego. Za jej przedstawicieli uznawani są m.in. Friedrich Ratzel, Leo Wiktor Frobenius, Fritz Graebner, Wilhelm Koppers, Wilhelm Schmidt i Robert von Heine-Geldern. | |||
 | Postęp i regres | Osiński Joachim, Dobrzycka Marta | SGH – Szkoła Główna Handlowa w Warszawie |
| profit24.pl | od 43.25PLN | ||
 Postęp i regres za 43.25 zł Cena: 43.25 zł Najczęściej rozwój społeczny definiuje się jako ukierunkowany celowościowo proces społeczny, w ramach którego następuje istotny wzrost pożądanych dla danego społeczeństwa lub społeczności zmiennych. Ów teleologiczny charakter wspomnianego procesu może jednak być modyfikowany przez pojawiające się nieprzewidywane zmienne. Stąd rozwój społeczny jest zawsze rezultatem planowych i uporządkowanych działań z jednej strony oraz działań nieplanowanych i trudnych do przewidzenia z drugiej. Kategoria rozwoju często jest dookreślana w różny sposób, co prowadzi do jej przedmiotowego zawężenia. Dookreślenie może wiązać się z dziedziną, której ów proces społeczny dotyczy: rozwój społeczny, rozwój gospodarczy, rozwój kulturalny, rozwój technologiczny itp. Może również obejmować zakres terytorialny: rozwój lokalny, regionalny, przestrzenny, rozwój kraju itp. Może wreszcie mieć charakter osobowy (osobniczy) związany z poszczególnymi fazami życia człowieka, np. rozwój dziecka i jego badanie w ramach psychologii rozwojowej. Ukierunkowany ciąg zmian korzystnych dla danej zbiorowości P. Sztompka określa mianem postępu społecznego, a symetrycznie - ukierunkowany ciąg zmian niekorzystnych dla danej zbiorowości traktuje jako regres społeczny. W historii nauk społecznych pojawiały się różne teorie rozwoju społecznego, wśród których szczególną rolę odgrywały teorie dotyczące ewolucji społeczeństwa jako pewnej całości w skali globalnej. Jedną z najważniejszych i pozostających do dzisiaj w centrum uwagi badaczy była teoria ewolucjonizmu, określana również mianem ewolucjonizmu kulturowego czy kulturowo-społecznego. Można uznać, że w XIX wieku była to teoria, która zdominowała nauki społeczne, zaś w XX wieku mimo pojawienia się innych teorii, nadal znajduje ona wielu zwolenników wśród badaczy w naukach społecznych i humanistycznych. Do twórców klasycznego ewolucjonizmu zaliczani są m.in.: Auguste Comte, Emile Durkheim, Herbert Spencer, Lewis Henry Morgan, Edward Burnett Tylor, Ferdinand Toennies. Tezy klasycznego ewolucjonizmu były często wykorzystywane ideologicznie jako uzasadnienia i usprawiedliwienia dla ekspansji kolonialnej XIX-wiecznych mocarstw. Spowodowało to narastającą krytykę teoretyczną i ideologiczną ewolucjonizmu oraz jego deprecjację badawczą. W XX wieku w ramach teorii ewolucjonizmu zaczęły się emancypować poszczególne nowe nurty - mniej lub bardziej krytycznie nastawione do klasycznego ewolucjonizmu. Przykładowo są to neoewolucjonizm (reprezentowany przez takich badaczy, jak: Leslie White, Gerhard Lenski, Talcott Parsons czy Marshall Sahlins), teorie modernizacji (Walt Rostow, David McClelland), teorie społeczeństwa postindustrialnego (Daniel Bell, Alvin Toffler, John K. Galbraith) czy socjobiologia (której twórcą i najbardziej reprezentatywnym przedstawicielem jest Edward Osborne Wilson). Ewolucjonizm w sensie metodologicznym uległ dyspersji na co najmniej trzy zasadnicze nurty: ewolucjonizm unilinearny (klasyczny), ewolucjonizm uniwersalny i ewolucjonizm multilinearny. Charakterystyka tych nurtów przekracza skromne ramy niniejszego tekstu, choć należy podkreślić, że żaden z nich nie ma jedynie historycznego charakteru, każdy jest badawczo żywy i twórczy. W opozycji badawczej i teoretycznej oraz ideologicznej wobec ewolucjonizmu i jego zróżnicowanych nurtów badawczych i metodologicznych pozostaje dyfuzjonizm, rozwijający się zwłaszcza na gruncie antropologii kulturowej w XIX i XX wieku. Szczególnie cenne jest kładzenie nacisku w ramach tej teorii na poznawanie konkretnych procesów i zdarzeń, na ich empiryczne badanie w realnych warunkach geograficznych, społecznych czy gospodarczych, a odłożenie na dalszy plan prób wykrywania i formułowania pewnych praw ogólnych rządzących rozwojem i ich absolutyzowania. Zasadniczą dla dyfuzjonistów była koncepcja kręgów kulturowych, pomiędzy którymi zachodziły procesy zapożyczania niektórych elementów kulturowych poprzez ich dyfuzję. Zwolennicy tej teorii skupieni byli w dwóch ośrodkach naukowych, Berlinie i Wiedniu, stąd mowa często o szkole dyfuzjonizmu niemiecko-austriackiego. Za jej przedstawicieli uznawani są m.in. Friedrich Ratzel, Leo Wiktor Frobenius, Fritz Graebner, Wilhelm Koppers, Wilhelm Schmidt i Robert von Heine-Geldern. | |||
 | Postęp i regres | Osiński Joachim, Dobrzycka Marta | SGH – Szkoła Główna Handlowa w Warszawie |
| mestro.pl | od 43.95PLN | ||
 Postęp i regres za 43.95 zł Cena: 43.95 zł Najczęściej rozwój społeczny definiuje się jako ukierunkowany celowościowo proces społeczny, w ramach którego następuje istotny wzrost pożądanych dla danego społeczeństwa lub społeczności zmiennych. Ów teleologiczny charakter wspomnianego procesu może jednak być modyfikowany przez pojawiające się nieprzewidywane zmienne. Stąd rozwój społeczny jest zawsze rezultatem planowych i uporządkowanych działań z jednej strony oraz działań nieplanowanych i trudnych do przewidzenia z drugiej. Kategoria rozwoju często jest dookreślana w różny sposób, co prowadzi do jej przedmiotowego zawężenia. Dookreślenie może wiązać się z dziedziną, której ów proces społeczny dotyczy: rozwój społeczny, rozwój gospodarczy, rozwój kulturalny, rozwój technologiczny itp. Może również obejmować zakres terytorialny: rozwój lokalny, regionalny, przestrzenny, rozwój kraju itp. Może wreszcie mieć charakter osobowy (osobniczy) związany z poszczególnymi fazami życia człowieka, np. rozwój dziecka i jego badanie w ramach psychologii rozwojowej. Ukierunkowany ciąg zmian korzystnych dla danej zbiorowości P. Sztompka określa mianem postępu społecznego, a symetrycznie - ukierunkowany ciąg zmian niekorzystnych dla danej zbiorowości traktuje jako regres społeczny.W historii nauk społecznych pojawiały się różne teorie rozwoju społecznego, wśród których szczególną rolę odgrywały teorie dotyczące ewolucji społeczeństwa jako pewnej całości w skali globalnej. Jedną z najważniejszych i pozostających do dzisiaj w centrum uwagi badaczy była teoria ewolucjonizmu, określana również mianem ewolucjonizmu kulturowego czy kulturowo-społecznego. Można uznać, że w XIX wieku była to teoria, która zdominowała nauki społeczne, zaś w XX wieku mimo pojawienia się innych teorii, nadal znajduje ona wielu zwolenników wśród badaczy w naukach społecznych i humanistycznych. Do twórców klasycznego ewolucjonizmu zaliczani są m.in.: Auguste Comte, Emile Durkheim, Herbert Spencer, Lewis Henry Morgan, Edward Burnett Tylor, Ferdinand Toennies. Tezy klasycznego ewolucjonizmu były często wykorzystywane ideologicznie jako uzasadnienia i usprawiedliwienia dla ekspansji kolonialnej XIX-wiecznych mocarstw. Spowodowało to narastającą krytykę teoretyczną i ideologiczną ewolucjonizmu oraz jego deprecjację badawczą.W XX wieku w ramach teorii ewolucjonizmu zaczęły się emancypować poszczególne nowe nurty - mniej lub bardziej krytycznie nastawione do klasycznego ewolucjonizmu. Przykładowo są to neoewolucjonizm (reprezentowany przez takich badaczy, jak: Leslie White, Gerhard Lenski, Talcott Parsons czy Marshall Sahlins), teorie modernizacji (Walt Rostow, David McClelland), teorie społeczeństwa postindustrialnego (Daniel Bell, Alvin Toffler, John K. Galbraith) czy socjobiologia (której twórcą i najbardziej reprezentatywnym przedstawicielem jest Edward Osborne Wilson). Ewolucjonizm w sensie metodologicznym uległ dyspersji na co najmniej trzy zasadnicze nurty: ewolucjonizm unilinearny (klasyczny), ewolucjonizm uniwersalny i ewolucjonizm multilinearny. Charakterystyka tych nurtów przekracza skromne ramy niniejszego tekstu, choć należy podkreślić, że żaden z nich nie ma jedynie historycznego charakteru, każdy jest badawczo żywy i twórczy.W opozycji badawczej i teoretycznej oraz ideologicznej wobec ewolucjonizmu i jego zróżnicowanych nurtów badawczych i metodologicznych pozostaje dyfuzjonizm, rozwijający się zwłaszcza na gruncie antropologii kulturowej w XIX i XX wieku. Szczególnie cenne jest kładzenie nacisku w ramach tej teorii na poznawanie konkretnych procesów i zdarzeń, na ich empiryczne badanie w realnych warunkach geograficznych, społecznych czy gospodarczych, a odłożenie na dalszy plan prób wykrywania i formułowania pewnych praw ogólnych rządzących rozwojem i ich absolutyzowania. Zasadniczą dla dyfuzjonistów była koncepcja kręgów kulturowych, pomiędzy którymi zachodziły procesy zapożyczania niektórych elementów kulturowych poprzez ich dyfuzję. Zwolennicy tej teorii skupieni byli w dwóch ośrodkach naukowych, Berlinie i Wiedniu, stąd mowa często o szkole dyfuzjonizmu niemiecko-austriackiego. Za jej przedstawicieli uznawani są m.in. Friedrich Ratzel, Leo Wiktor Frobenius, Fritz Graebner, Wilhelm Koppers, Wilhelm Schmidt i Robert von Heine-Geldern. | |||
